1.7 eenzaamheid of jaloezie?
Nick
Ik kijk recht in de gezichten van mijn lachende ouders als ik zelf ook een lach maak. Ik geef ze beide een stevige knuffel en kijk eens om me heen. 'Je nieuwe bed komt er vanmiddag aan.' Hoor ik mijn moeder zeggen. Eigenlijk ben ik wel een beetje teleurgesteld dat ik niet mijn eigen kamer krijg.
Toch geef ik maar een knikje en wrijf wat over m'n maag. 'Zal ik een tosti voor je maken?' Met al een veel blijer gezicht knik ik enthousiast op en neer. En zo zit ik een paar minuten later in de hobby kamer mijn tosti te eten.
Die middag gaan mama en ik naar de stad om nieuwe kleren voor me te halen. Zo voelt het toch nog een beetje als verjaardagscadeau als ik de kleren vol trots aantrek. Ik loop naar de woonkamer maar als ik zie dat daar niemand is loop ik naar de hobbykamer waar ik mama zie zitten.
'Mama? Wanneer komt eigenlijk mijn nieuwe broertje of zusje?' Ik zie mama geduldig haar eten doorslikken en afwachtend wacht ik op een antwoord. 'Dat zal nog wel een paar maanden duren.' Krijg ik na een tijdje te horen. Ik haal m'n schouders op en loop door naar mijn kamer waar mijn bed inmiddels in elkaar is gezet.
De dagen gaan voorbij en ik heb het gevoel alsof ik me een beetje eenzaam voel. 'Het is tijd voor een hobby!' Bedenk ik op een dag als ik me weer verveel. Ik kijk even de kamer rond en zie dan de computer staan. Geduldig wacht ik tot de computer is opgestart en klik dan op het sims icoontje.
Na een kwartiertje merk ik dat dit niet echt m'n ding is en sluit daarom ook de computer af. Ik kijk nog eens verder totdat m'n oog valt op m'n huiswerk. 'Ja.' Zeg ik zachtjes. Het klinkt misschien raar maar ik vind school gewoon erg interessant en ook het huiswerk. Daarom pak ik ook m'n stapeltje oranje huiswerk.'
Op het moment dat mama naast me gaat zitten kom ik weer met de vraag die ik de afgelopen tijd non-stop stel. 'Wanneer komt de baby?' Eigenlijk wist ik het antwoord al maar toch ben ik weer gespannen voor het antwoord. 'Een dezer dagen, maar dat vroeg je gisteren toch ook al?' Zegt ze met een zucht.
'Het spijt me ik had het niet een tweede keer moeten vragen.' Mama lijkt begrip te tonen en geeft me een aai over m'n hoofd. 'Waar gaat je huiswerk eigenlijk over?' Hoor ik haar zeggen. 'Het gaat over lineair en omgekeerd evenredig, wiskunde!' Roep ik vol trots uit. 'Is dat niet te lastig voor je? Ik weet nog wel dat ik dat pas op de middelbare school kreeg.'
Even twijfel ik over het antwoord maar toch weet ik het zeker. 'Het valt wel mee hoor, maar waarom zit ik eigenlijk al in zo'n hoge klas? Ik ben de jongste en kleinste van mijn klas!' Zeg ik met een teleurgestelde toon. 'Tja, je bent nou eenmaal heel erg slim voor je leeftijd Nick.' En bij dat antwoord ging ik eens goed nadenken.
Ik vond het wel weer genoeg over dit onderwerp omdat ik liever iets interessants zoals een boek wil lezen. Ik neem het bord van mama en van mij mee naar de keuken met als gevolg een compliment van mama. Ik pak nog even het boek uit de kast en neem die mee naar mijn kamer. 'Landen-encyclopedie mijn lievelingsboek.'
Na een half uurtje te hebben gebladerd en gelezen is het tijd om te gaan slapen. Morgen zal ik vroeg op moeten staan voor school. Ik pak de wekker uit de kamer van mijn ouders en zet hem op 7 uur. Dan heb ik nog een uur totdat de bus me komt ophalen. En zo loop ik weer terug naar mijn eigen kamer en val ik in een diepe slaap.
De dag op school was al snel voorbij en ik ben weer blij dat ik zo snel thuis ben. In de klas leer ik toch niets nuttigs is mijn oordeel. Ik pak mijn huiswerk uit m'n tas en begin geconcentreerd de sommen te maken op m'n bed.
Na een tijdje huiswerk te hebben gemaakt voel ik een gevoel van eenzaamheid. Mama of papa kwamen niet eens vragen hoe het op school was denk ik teleurgesteld. Ze denken alleen maar aan die baby. Zonder dat ik het eigenlijk doorheb roep ik: 'Mama, kom eens!'
Ik klap snel het boek dicht en raak in paniek. Ik wil dit eigenlijk niet ik wil niet vertellen dat ik eigenlijk geen broertje of zusje wil. Maar toch moet je het doen Nick. Probeer ik nog om wat moed op te roepen.
'Wat is er Nick?' Hoor ik de stem van mijn moeder. 'Euh nou ja, niks hoor.' Ik probeer haar niet mijn onzekerheid te laten zien door snel haar de rug toe te keren en weg te lopen. Ik hoor een diepe zucht achter me. 'Nick vertel het me alsjeblieft.'
'Ik heb gewoon het gevoel dat ik in de steek word gelaten.' 'O jochie toch.' Hoor ik als antwoord. 'Ik had het niet door, het spijt me Nick. Wil je het zelf aan papa vertellen of moet ik het doen?' Volgt er. 'Doe jij maar.' Is mijn korte antwoord. Toch blijft er een gevoel van eenzaamheid steken maar dat laat ik maar niet merken.
De rest van de dag is snel voorbij gegaan met een paar uurtjes lezen en huiswerk maken. En dan is het tijd om naar bed te gaan. Ik weet dat het gek klinkt maar ik weet gewoon nu al wat ik later wil worden. Deskundige, ik weet nog niet in wat maar ik weet in ieder geval de richting al zegt papa dat dat nog wel heel vroeg is om zo zeker te zijn.
De volgende dag hoor ik de wekker uit de onderla van mijn bed gaan om precies 7 uur. Ik spring uit m'n bed en druk hem uit dan is het tijd voor een snelle douche en een tosti met een glas melk. Niet kort daarna vertrekt iedereen aan de lopende band. Ik om acht uur mama om 9 uur en papa om 10 uur.
Julia
Het begon allemaal met forse hoofdpijn en buikpijn op m'n werk. Na 2 uur volhouden kon ik het niet meer houden en mocht ik naar huis. Ik was nog geen kwartiertje thuis of ik voelde het: de baby. Net als de vorige keer ren ik in volle paniek naar de babykamer.
'Waarom gebeurt dit toch altijd als ik alleen ben!' Schreeuw ik van woede uit. Ik probeer m'n telefoon uit m'n zak te pakken en zo typ ik langzaam het nummer van Scott op. Als ik de voicemail krijg gooi ik van woede m'n telefoon op de grond neer.
Niet veel langer later kijk ik in de grote ogen van de baby. Net als Nick een jongen. Stiekem had ik gehoopt dat het een meisje zou zijn maar ja twee jongens is ook niet verkeerd, toch?
Scott en ik hebben besloten om hem Daniël te noemen. Eigenlijk is het zo dat ik de eerste naam heb bedacht en Scott de tweede. Ik blijf nog lange tijd bij Daniël en zie hem na een tijdje in slaap vallen.
De hoofdpijn is zo goed als verdwenen en de buikpijn is ook al een stuk minder gelukkig. Omdat ik nu een vrije middag heb neem ik maar eens de tijd om het huis goed schoon te maken te beginnen met het aanrecht.
Na een tijdje hoor ik iemand op de deur kloppen en als ik naar de klok kijk zie ik eraan dat Nick het is. Nick ziet het gelijk aan mijn buik en begint enthousiast te roepen en geeft me een stevige knuffel.
'Ga maar eens kijken bij je nieuwe broertje.' Zeg ik uiteindelijk. Hij kijkt even heel serieus bij het woord 'broertje' maar knikt daarna toch maar instemmend. 'Weet papa het al?' Begint Nick. 'Nog niet.' Antwoord ik snel en ik loop achter hem aan naar de kamer.
Nick blijkt stokstijf staan bij het wiegje. 'Wat is er?' Zeg ik met een rimpel in m'n voorhoofd. 'Oh, niks hoor.' Zegt hij snel. Ik geef een kort knikje en gelijk daarna kijkt Nick weer naar Daniël en hij slaakt een diepe zucht. Op de een of andere manier geloof ik hem niet denk ik maar.