1.8 Hoera een nieuwe broer! of niet?
Julia
Niet lang daarna verdwijnt Nick zonder nog iets te zeggen uit de kamer. Ik kijk Daniël ben bezorgde moeder ogen aan. In tegenstelling met Nick en ik heeft Daniël geen blauwe maar bruine ogen, van Scott dus.
Als ik na een tijdje ook terug ga naar mijn 'werk'plek zie ik Nick stilletjes in de hoek een boek lezen. 'Wil je niet buitenspelen?' Vraag ik uit het niks. 'Neh' Is zijn korte verveelde antwoord. Ik denk even na over een volgende vraag maar ik kan op niks anders komen dus laat ik het hierbij.
Ik hoor de deur open gaan en dichtvallen en kijk even op m'n telefoon. 'Dat zal je vader zijn.' Zeg ik. Ik hoor niks uit de hoek komen dus wacht ik maar af totdat Scott binnenkomt. Samen lopen we naar Daniël en ook hij ontdekt dat hij meer op hem lijkt dan Nick ook al maakt dat niks uit natuurlijk.
Niet veel later zijn we allemaal aan het werk. Scott is aan het programmeren voor zijn werk ik maak m'n schilderijen en Nick zit nog steeds stilletjes zijn huiswerk te maken. Ondanks de stilte met af en toe een tik op het toetsenbord geniet ik helemaal van de situatie.
Rond een uur of negen stuur ik Nick naar bed en gaat Scott even later ook naar bed. Ik blijf nog even op om m'n laatste schilderij af te maken. Net als ook ik wil gaan slapen hoor ik zacht gehuil komen uit de kamer van Nick en Daniël. Even dacht ik dat het Nick was maar toen ik de deur langzaam open deed waren ze beiden in diepe slaap. Ondanks dat pak ik toch nog even Daniël op en geef hem een knuffel.
De volgende dag gaat snel voorbij en het was ook niet de meest nuttige dag. Scott was vooral bezig met het maken van de douche die op de een of andere manier kapot was. Nick was zoals gewoonlijk verdiept in zijn huiswerk en keek niet op of om als de buurtkinderen langskwamen of hij kwam buitenspelen.
Ik heb het gevoel dat Nick steeds minder zich betrokken voelt tot de familie. Ik weet ook niet precies wat ik eraan moet doen puur om het feit dat het heel moeilijk is om een gesprek met hem aan te knopen.
Nick
Die nacht word ik nog half slapend wakker als ik gehuil naast me hoor. Ik knijp m'n ogen dicht als ik het licht zij aangaan. Ik zie papa in de deuropening staan en ik sta boos op in vergelijk tot gisteren toen mama ineens langskwam ik had toch echt het gevoel dat ze al sliep.
Een paar jaren gaan voorbij waarin ik vol in een periode van jaloersheid maar toch ook eenzaamheid zit. Ik heb gewoon het gevoel dat papa en mama Daniël hoger in de ranglijst hebben dan ik. Daarom heb ik een paar weken besloten om zo weinig mogelijk contact te hebben met Daniël. Die ochtend vertrek ik zoals altijd precies om 8 uur naar school.
'Nick kom je? We gaan de verjaardag van Daniël vieren.' Hoor ik rond een uur of vier als ik rustig tv zit te kijken. Ik slaak een diepe zucht eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in maar toch besluit ik maar mee te gaan.
Ik neem plaats op m'n eigen bed en ik zie glitters verschijnen met als vraag of die er ook bij mij waren. Ik hou twee handen voor m'n ogen als er een fel licht verschijnt in plaats van de feestelijke glitters. Niet veel later staat daar Daniël alsof hij dit dagelijks doet. Ik mag hem nu al niet. Gaat er door m'n hoofd.
Daniël
Vol trots kijk ik om me heen. Op het bed zie ik m'n broer Nick zitten en ik geef hem een glimlach in de hoop dat hij het ziet. Dat kijk ik verder de kamer rond en zie mijn moeder staan en geef haar een knuffel. Ondertussen zie ik Nick de kamer uit glippen en ik zie hem nog net teleurgesteld omkijken.
Ik heb allerlei vragen waar ik meteen het antwoord van wil weten. 'Wanneer komt eigenlijk mijn bed? Hier kan ik natuurlijk niet meer in slapen.' Grinnik ik knikkend naar het wiegje. 'Papa gaat het vanavond vervangen en er komt nog meer bij.' Ik kan alleen m'n mond van verbazing opendoen: 'Bedankt mama!'
Dan zet ik m'n gedachtes om in onweer. Ik snel achter mama de kamer uit en daar zie ik hem zitten. 'Waarom was je weggegaan? We zijn toch broers? Of niet soms? Waarom kijk je me niet eens aan!' En zo vuur ik vraag na vraag op hem af.
Het lijkt hem niet veel uit te maken en hij eet rustig door. 'Dikzak.' Zeg ik uiteindelijk. En z'n hoofd blijft op een punt staan. Ik voel dat m'n hart in m'n keel hangt en ondertussen schreeuw ik in gedachtes om hulp.
Gered lijkt het wel als ik mama de kamer binnen zie komen. Ze geeft ons een glimlach en neemt net als Nick plaats op een stoel. 'Waar hadden jullie het over?' Zegt mama geïnteresseerd. 'Niks hoor' Lijken we allebei in koor te zeggen.
Een paar dagen later pak ik uit m'n speelgoedkist een actie man, mijn lievelingsspeelgoed. Nu papa onze hele kamer klaar heeft lijkt de verdeling gelijk duidelijk. De rechterkant van de kamer met mijn bed en speelgoed kist zijn van mij en de kant met Nick zijn bed en bureau zijn van hem.
Elke dag nadat ik 'dikzak' tegen hem heb gezegd probeer ik het perfecte moment te vinden om het goed te maken maar elke keer ontwijkt hij het. Het komt er dus op neer dat we een aantal dagen gewoon niet met elkaar hebben gepraat! Terwijl we broers zijn, toch? M'n gedachten schrikken op als ik ruw een deur hoor open gaan.
'Nick we moeten praten.' Voor het eerst in een paar dagen antwoord Nick al is het met alleen de woorden 'Ga je gang.' 'Nick we zijn broers...' Ik stop even als ik een cynisch lachje hoor. Zonder dat ik me er verder nog iets van probeer aan te trekken ga ik verder.
'Toen ik je dikzak noemde... ik meende het niet het vloog er zomaar uit.' Omdat Nick niet antwoord probeer ik verder te gaan maar op dat moment trekt hij z'n mond open. 'Luister Daniël het is heel simpel.'
'Jij wilt niet weten wat ik over je denk en wat ik hem meegemaakt knulletje.' Ik schud heen en weer en sta op. 'Luister Nic...' Verder kom ik niet als de bureaustoel wild achterover wordt geschoven en Nick opstaat. 'Ik wil niks meer met jou te maken hebben hoor je me goed? Niks meer!'