1.1 Mijn eerste schilderij
'Ben je gespannen.' Had mijn moeder gevraagd toen ik op het punt stond te vertrekken. Vol overtuiging schudde ik nee met een geforceerde glimlach. Nu ik eenmaal bij mijn nieuwe woning ben aangekomen voel ik me toch wel gespannen en een beetje eenzaam. Heb ik wel het goede besluit genomen? Begint het door mijn hoofd te spoken.
Als ik de gedachtes van me heb afgeschud kijk ik met een glimlach naar mijn nieuwe huis. Het is echt een huis wat bij mij past, het is niet te groot maar ook zeker niet klein. Ik probeer al een beetje door het raam naar binnen te gluren maar heel veel krijg ik niet te zien. Dan maar zelf op ontdekking, en ik loop naar de deur.
Er gaat een schok door m'n lichaam als ik in m'n broekzak voel. Waar is de sleutel? Meteen kijk ik om me heen of ik hem ergens zie liggen. Maar dan een geruststelling: de makelaar zou de sleutel nog komen brengen. Met een zucht plof ik neer met m'n rug tegen de muur, en ik wacht geduldig totdat ik het busje van de makelaar zie aankomen.
'Laten we eerst even het huis controleren op mankementen.' Begint de makelaar. Ik loop achter de makelaar aan naar de eerste kamer: de slaapkamer. Al m'n nieuw bestelde spullen staan er al en m'n mondhoeken springen bijna de lucht in. De eigenaar heeft alles keurig achtergelaten en daarom zijn we al snel klaar met het controleren.
Tot mijn grote genoegen staat ook de schildersezel er al. Even voel ik me de gelukkigste persoon op de wereld en begin aan mijn eerste schilderij. Lang heb ik niet geweten wat professoren en andere mensen zo belangrijk aan mij vonden tot het moment dat ik bijna het huis niet meer uitkwam.
Eigenlijk is de voornaamste reden dus dat ik op me zelf ben gaan wonen het 'stalken' van allerlei lui. Toch speelt er meer, het waren namelijk ook mijn ouders die mij voor een keuze hadden gezet. M'n ouders werden net als ik helemaal gestoord en op een dag vier dagen geleden gaven ze mij de keuze. Of ik moest op mezelf wonen, of ik zou een studie aannemen van iemand zodat het eindelijk zou ophouden.
Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat m'n ouders me nooit zouden dwingen om op mezelf te gaan wonen. Eigenlijk kwam het ook wel weer goed uit. Ik wist gewoon dat ik er klaar voor was en oud genoeg was. Ik schrik op uit m'n gedachten als ik de bel hoor. 'Wie kan dat toch zijn?' Denk ik en al radend loop ik naar de deur.
'Wij zijn je nieuwe buren.' Begint een man van ongeveer dezelfde leeftijd als ik ben. Wat twijfelend kijk ik hem aan omdat ik toch echt maar één persoon voor de deur zie staan. Hij lijkt of hij in mijn gedachtes kijkt en begint al: 'Nou ja, de rest zou zo komen.' Zegt hij en hij kijkt een beetje ongemakkelijk weg. 'Oke cool! Kom binnen' zeg ik uiteindelijk maar.
Ik plof neer op de bank en wijs uitnodigend op de plek naast me. Voordat ik kan beginnen met iets te zeggen begint hij. 'Ik ben Scott..' Erg valt een lange stilte en hij hervat zijn verhaal. 'Ik hoorde dat jij Julia heet.' Begint hij maar terwijl me te binnen schiet dat hij misschien een antwoord had verwacht. 'Euh ja, sorry.' Zeg ik wat afwezig. 'Ik heb een cake gebakken, wil je een stukje?'
'O, wat aardig van je!' Zeg ik. 'Wil je misschien een stukje?' Begint Scott terwijl hij met de cake naar de keuken loopt. 'Nee bedankt, maar neem jij maar een stukje.' 'Echt niet? Dan zet ik de rest wel in de koelkast.' Ik wacht geduldig totdat Scott met zijn plakje cake terugkomt en dan begin ik: 'Wie zou er eigenlijk nog meer komen?'
'Nou ja' Begint Scott terwijl hij zijn hand voor zijn mond houdt en snel zijn hap doorslikt. 'M'n zus is eigenlijk de enige omdat m'n ouders nog aan het werk zijn.' Werk, bij dat woord schiet me te binnen dat ik nog helemaal geen baan heb. Maar voordat ik in paniek kan raken gaat de bel. 'Daar zul je haar hebben!'
'Het kan zijn dat ik te snel hiermee kom hoor.' Maar je zus en jij lijken niet echt op elkaar.' De laatste paar woorden komen er bijna fluistert uit omdat het wel een wat rare openingsvraag is. 'Dat klopt.' Begint Scott en op de achtergrond zie ik dat zijn zus net haar mond wilde opendoen. Dus ik was niet de enige die niet snel genoeg was denk ik met een glimlachje.
Na nog een lang en plezierig gesprek met de 'familie' en wat tv kijken is het tijd voor ze om te gaan. M'n eenzaamheid is helemaal weg en met een lach begeleidt ik ze naar de deur. 'Het was erg leuk jullie te ontmoeten! Ik kom zeker ook nog een keer bij jullie langs!' Zeg ik terwijl ze de deur uitlopen.
Na de glazen en de bakjes chips te hebben opgeruimd richt ik me weer op mijn schilderwerk. Ik heb al wel het geluk dat ik een kennis in de buurt heb die in schilderijen handelt en dus ook mijn schilderen op de veiling wil verkopen. Na ook mijn tweede schilderij af te bellen bel ik hem op of hij kan langskomen om de schilderijen op te halen.
In totaal heb ik 50 euro winst en met dat gevoel koop ik gelijk wat nieuwe boodschappen. Uiteindelijk kies ik voor een makkelijk avondeten wat bestaat uit een tosti met extra veel kaas en een glas melk.
Ik kies maar voor een plekje voor de tv omdat ik niet genoeg geld over had voor een eettafel met stoelen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het bijna acht uur is. Ik zet snel m'n nog warme tosti's weg en zap naar de zender van het journaal.
Het journaal begint zoals normaal deze dagen over de stralingsproblemen in het zuiden van Azië. Daarna begint de nieuwslezer nog serieuzer te kijken wat zorgt voor nog meer rimpels in zijn voorhoofd. 'Een aantal deskundigen voorspellen dat over twintig jaar er te weinig vlees is om van te leven, daarom raden ze aan meer vis en andere vleesvervangers te eten.'
'De wetenschappers en deskundigen zijn inmiddels druk bezig met een oplossing voor dit probleem te vinden.' Ik zie het al helemaal voor me dat wetenschappers me maar al te graag bij hun helpdesk hadden gezien. Maar dat gaat niet gebeuren, en ik sta op om de schilderacademie te bellen of ze nog een plekje over hebben.